Ik sloot me in 2008 aan bij Facebook met nieuwsgierigheid, zoekend en scrollend door namen uit het verleden om te zien wat er was geworden van vrienden die ik ooit kende, om te ontdekken wie op de middelbare school een hoogtepunt bereikte en om erachter te komen welke voormalige nerd als volwassene in een hete dorstval veranderde.
Niet lang daarna kreeg ik een melding: “Je hebt 1 nieuw bericht van Jill Goldstein.”
“Hoi. Is dit Nicole Schlenger van Camp Nock-A-Mixon omstreeks 1982? Zo ja, een hartelijke groet van je eerste vriendje Matt en zijn zusje Jill.’
Mijn naam was nu Nikki Weiss. Achtenveertig uur eerder had ik digitaal contact gehad met voormalige bedgenoten met wie ik in meer dan dertig jaar niet had gesproken. ‘Heeft iemand iets gehoord over Matt en Jill Goldstein?’ vroeg ik. Matt was mijn eerste liefde en we waren drie zomers samen. Ik vroeg me altijd af of hij degene was die ontsnapte.
“Jill Goldstein! Hou je mond! Dit is te gek’, schreef ik als reactie. “Hoe is het met je? Hoe heb je me gevonden? Waar woon je?”
Jill zei dat ze mijn gezicht herkende op de alumnikamppagina, dat het niet een beetje was veranderd, en nam het risico dat ik het echt was. Het was toeval dat ze contact met me opnam net nadat ik naar Matt en haar had geïnformeerd.
De dagen erna haalden we koortsachtig bij via e-mail en haalden we herinneringen op aan onze zomers terwijl we foto’s deelden en roddelden over wederzijdse vrienden. Jill vertelde me dat Matt in Atlanta woonde, waar hij een spoedeisende hulp was en trouwde en drie kinderen had.
Jill was accountmanager in reclame en woonde in San Francisco. Ik woonde in Los Angeles, waar ik commercieel directeuren vertegenwoordigde die met reclamebureaus en merken werkten. Transplantaties aan de oostkust aan de westkust lijken elkaar altijd te vinden.
We hebben veel gemeen, dacht ik. Maar ik wist niet hoeveel.
“Bel me. Hier is mijn nummer. Zoveel om over te kletsen’, schreef ze.
Ik belde de volgende dag. We spraken meer dan een uur. Er was een gemak en vertrouwdheid in ons eerste telefoongesprek – een verband dat ik niet kon verklaren. Onze collectieve jeugdherinneringen waren onuitwisbaar, terwijl onze huidige levens parallel leken te lopen.
Na een maand aan sms’jes, e-mails en chats ’s avonds laat, voelde het alsof er iets anders aan de hand was. Flirt Jill met mij? Was ik met haar aan het flirten? Ik had vlinders elke keer als ik aan haar dacht. Het is zo raar. De zus van mijn eerste vriendje?
Jill bekende uiteindelijk dat ze me had gegoogled. Een paar koppen sprongen eruit. “Nikki Weiss wint GLAAD-prijs voor haar optreden in ‘The Oprah Winfrey Show’.” “Nikki Weiss overlegt over eerste lesbische verhaallijn voor ‘Grey’s Anatomy.'”